Weer eens wat meer info over de stage

Zoals beloofd dit keer maar eens een verslagje met wat meer over mijn stage ;)

Inmiddels ben ik de enige co-assistent op de kinderafdeling, beter gezegd de enige co-assistent in het hele ziekenhuis. Hierdoor kan ik makkelijk met kindjes mee naar andere afdelingen, bijvoorbeeld naar de KNO-poli of naar de radiologie als ze daar voor onderzoek naartoe moeten. De radioloog (een echte creool, zwart dus) is trouwens een mooi figuur, hij zou prima in een R&B-clip passen met zijn ingevlochten rastahaar en gouden kettingen! Daarnaast is het ook nog eens een enorme flirt haha, toen ik kennis met hem maakte zei hij dat ie me graag zag en toen een keer toevallig ter sprake kwam dat ik nog nooit in China ben geweest bood hij aan dat ik maar een keer met hem mee moest gaan.
Maargoed het grootste gedeelte van de tijd loop ik gewoon mee met de arts-assistente kindergeneeskunde die inmiddels terug is van vakantie. We beginnen elke dag om 7:30u op de kraamafdeling om de nieuw geboren baby's te onderzoeken. Ik weet niet hoe het in Nederland is, maar het beleid hier is om de baby's de eerste dag niet te wassen, (misschien door gebrek aan warm water?), dus lekker is af en toe anders, maarja meestal valt het wel mee en ze moeten natuurlijk toch van top tot teen bekeken worden. Daarna gaan we naar de kinderafdeling (eigenlijk bestaat die uit 2 afdelingen; de zuigelingenafdeling en de afdeling met de wat oudere kinderen) om visite te lopen. Daarna moet natuurlijk alles geregeld worden wat met de visite is afgesproken, en verder is het mijn taak om kindjes die nieuw komen op te nemen (natuurlijk worden deze daarna ook nog gecheckt door de arts-assistente). Afgelopen week heb ik voor het eerst infuusjes mogen prikken bij kindjes! (Nouja eigenlijk mocht het al eerder maar heb toen de andere co-assistent maar gelaten want zij was er die week voor het laatst en had nog bijna niet mogen prikken, en ik heb tenslotte nog tijd genoeg daarvoor). Maargoed dat is dus wel een kans hier, want in Nederland mag je als co-assistent over het algemeen geen kinderen prikken, zeker de hele kleintjes niet. Naast het werk op de afdeling loop ik ook wel eens mee op de poli, en daar mag ik dan patientjes ook regelmatig eerst zelf zien.
Ik heb natuurlijk nog geen vergelijkingsmateriaal met Nederland als het gaat om zaken/situaties die je tegenkomt bij de kindergeneeskunde, maar hier heb ik toch al wel wat aparte dingen meegemaakt! Zo zie je hier vrij regelmatig Jehova's getuigen, en deze mogen volgens hun geloofsovertuiging dus geen bloedtransfusies krijgen. Best lastig als je een baby hebt liggen die je toch het liefst wel zo'n transfusie zou willen geven. Gisteren was helemaal bijzonder, op de status stond dat 2 baby's (een tweeling) Jehova's getuigen waren, dus de arts-assistente al helemaal serieus met vader in gesprek dat dat toch wel een probleem was, vraagt vader of de arts-assistente dan misschien Jehova's getuige is, hij weet namelijk nergens van! Later blijkt dat zijn vrouw zich sinds kort en zonder dat hij er iets vanaf wist tot de Jehova's had bekeerd. Maargoed vaders wil was wet in dit geval, dus de baby mocht (gelukkig) gewoon bloed krijgen. Deze zelfde moeder had overigens een vrij aparte reactie op de mededeling dat een van beide kindjes het mogelijk niet zou halen: 'Maar dokter komt het voetje nog wel goed?' (dit was gestuwd). Niet echt de snuggerste dus, dat bleek overigens ook uit het feit dat ze verbaasd reageerde op de opmerking van een verpleegkundige die suggereerde dat de namen die ze aan de tweeling had gegeven mogelijk problemen op school zouden gaan opleveren: Bjorn en Bjorno! Hoe kom je erop..
Vorige week hadden we ook een bijzonder geval op de kraamafdeling: een albino negertje! Het jongetje had pikzwarte ouders maar was zelf blank, hij had echter wél de typische negerkrulletjes en platte brede neus etc. De ouders vonden het maar vreemd (logisch natuurlijk) en moeder vroeg of de kleur nog wel terug zou komen haha. Nou niet dus. Wel sneu overigens want deze kindjes hebben, zeker in dit klimaat, een verminderde levensverwachting doordat ze een groot risico op huidkanker hebben.
Wat ook zielig was: 2 Chinese ouders wilden hun baby, die al geruime tijd opgenomen lag bij ons, niet hebben omdat een of andere Chinese kruidendokter of iets dergelijks had gezegd dat het kind niet goed in het hoofd was (en dat ook nog eens terwijl hij het kind nooit gezien had). Het bleek uiteindelijk dat vooral de vader nogal wat waarde hechtte aan het oordeel van deze kwakzalver want hij gaf aan de moeder foutieve informatie over de toestand van het kind door (hij had bijv. gezegd dat het heel slecht ging, terwijl er al sprake van was dat de baby evt. naar huis zou mogen), hier kwamen we pas achter toen moeder dan eindelijk zelf een keer in het ziekenhuis verscheen. Ze hebben de baby uiteindelijk toch meegenomen en toevallig kwam de moeder er vandaag mee op de poli, en ze leek er gelukkig mee. Dat viel dus nog mee, want je vraagt je in dit soort situaties toch af wat er dan van zo'n kindje terecht gaat komen, zo ook in het volgende voorbeeld: een stel bestaande uit een depressieve moeder en een aan drugs verslaafde vader, waarbij de moeder het kind enerzijds niet wilde omdat ze er niet voor dacht te kunnen zorgen en het anderzijds ook niet wilde zolang ze met haar man samen was, maar de man erop stond het kind mee te nemen. Moeder had het kind zelfs ter adoptie aan willen bieden, alleen had ze inmiddels de vader al als vader erkend dus ging dat verhaal niet meer door. Uiteindelijk zou het kindje naar een tante of oma of zoiets gaan (het wisselde ook met de minuut) en het is inderdaad opgehaald, maar op de poli zag ik in het voorbijgaan beide ouders met de baby, dus hoe dat nu zit weet ik niet.
Stress kennen ze hier geloof ik niet echt, heb de kinderarts die officieel mijn begeleider is maar 1x enigszins gestressed gezien, dat was laatst op de vrijdag voordat hij 2 weken naar Nederland zou gaan; de poli was ontzettend vol gepland (o.a. met patientjes die alleen voor een vaccinatie kwamen en die dus ook best na zijn vakantie gepland hadden kunnen worden); zijn vrouw zat opgesloten omdat het nieuwe ijzeren hek wat hij om hun huis had laten plaatsen voor de 3e keer die week blokkeerde (en dat terwijl ze boodschappen moest gaan doen want zij vertrok die middag al naar Nederland) dus hij moest de installeurs bellen en instrueren; hij moest allerlei ouders van patientjes bellen over labuitslagen (o.a. van een kindje van 9 maanden die een dode kikker had gegeten! De ouders schenen met de overgebleven helft op de poli te zijn verschenen om te illustreren wat het precies had opgegeten) en hij moest zijn vrouw naar Zanderij (het vliegveld) brengen, ze had gezegd 15:30, toen ik hem vroeg of hij er op die tijd moest zijn of dan moest vertrekken was zijn antwoord dat hij dat eigenlijk niet wist! Uiteindelijk vertrok hij pas om 14:45 ofzo uit het ziekenhuis, dus ben benieuwd hoe dat is afgelopen.

Afgelopen weekend niet op trip geweest, maar lekker in de tuin de hangmat geinstalleerd (waar Reefani de huisbaas ons koude gesneden meloen bracht en chocolaadjes!), op stap geweest, en zondag naar "White beach" gegaan, een aangelegd stuk strand aan de Surinamerivier. Een net (volgens mij wel met houten onderste gedeelte) scheidt het zwemgedeelte van de rest van de rivier en dient om piranha's e.d. tegen te houden!
We hadden een hutje gereserveerd waar we (alweer) onze hangmatten in konden hangen om aan het eind van de middag een lekker siestaslaapje te doen. Op het strand zelf werden een ander meisje en ik nog gevraagd om voor de camera even een promotiepraatje te houden voor een feest dat zondag 26 aug. op White Beach gehouden wordt, dus dat hebben we maar gedaan! Of het uiteindelijk daadwerkelijk op de Surinaamse televisie is gekomen (wat wel de bedoeling was) weet ik niet, want wij hebben geen tv. Maar ik heb er in ieder geval een vrijkaartje aan overgehouden.

Verder snap ik inmiddels wel waarom eten zo'n belangrijk onderdeel van de Surinaamse cultuur is, het eten is hier allemaal zooo lekker! En ook leuk dat er zoveel verschillende bevolkingsgroepen wonen, en er dus ook verschillende culinaire specialiteiten zijn om te proeven. Gisteren zijn we bijvoorbeeld Indiaans gaan eten, dat was ook erg geslaagd!

Het blijft wel nog steeds apart om in deze tropische entourage overal gewoon Nederlandse borden te zien en Nederlands te spreken!

Komend weekend staat er wel weer een tripje op het programma, ik ga met een paar anderen naar Galibi, dat ligt in het oosten van Suriname, en staat o.a. bekend om de reuzenschildpadden die daar in hun broedseizoen eieren komen leggen. Het enige is dat het seizoen tot augustus is en dus nu wel tegen zn einde loopt, ik hoop dan ook dat we nog wel een schildpad gaan zien, al is het er maar één! Maargoed afgezien van de schildpadden schijnt het daar ook gewoon erg mooi te zijn en zijn er ook indianendorpjes te bezichtigen. Ik ben benieuwd!

Liefs Suzanne